ان الحسین مصباح الهدی و سفینه النجاه

میدانیم شب عاشوار آقا ابی عبدالله الحسین (ع) روشنایی خیمه رو کم کردند و به یاران شان فرمودند. من حجت را از شما برداشتم اگر هر کدام از شما می خواهید بروید می توانید بروید.از طرفی می دانیم خیلی ها آن شب خیمه گاه را ترک کردند و رفتند.

اجازه می خواهم عرایضم را با این سوال آغاز کنم که اگر ما شب عاشورا را در خیمه گاه آقا ابی عبدالله بودیم و از زبان یک مقام معصوم می شنیدیم که می فرمودند من تکلیف را از شما برداشته ام و هر کسی که میخواهد میتواند برود و از طرف دیگر هر کسی از شما با ما باقی بماند فردا قطعا کشته خواهد شد. یعنی بودن یا نبودن شما مانع کشته شدن من هم نخواهد بود.آیا ما آن شب در خیمه گاه باقی می ماندیم یا مانند جمع کثیری که خیمه گاه را ترک کردند ما هم می رفتیم؟

اشتباهی که ما غالبا مرتکب می شویم این جاست که تصور می کنیم یاران آقا مانند ما زندگی روزمره خودشان را به میل خودشان داشتند و یک شبه (شب عاشورا، شب تصمیم گیری) در یک لحظه درست تصمیم گرفتند و در رکاب آقا ابی عبدالله الحسن(ع) باقی ماندند. سپس فردای آن جنگ نمایانی کردند و سرانجام شدند جزء شهدای خاص تاریخ بشریت. در حالیکه اینگونه نیست. آنها یک عمر پیروی از آقا اما حسین(ع) را قبلا تمرین کرده بودند. آنها یک عمر پایشان را جای پای امام شان گذاشته بودند و شب عاشورا هم همین کار را می خواستند ادامه بدهند. شب عاشورا آنها تصمیم نگرفتند. آنها تصمیم شان را قبلا گرفته بودند و شب عاشورا تنها زمان امتحان پس دادن بودو

نازم آن آموزگاری را که در یک نصف روز

دانش آموزان عالم را همه دانا کند

ابتداء قانون آزادی نویسد بر زمین

بعد از آن با خون هفتاد و دو تن امضاء کند

این مقدمه را عرض کردم تا بگویم ما میگوئیم منتظر امام زمان (عج) هستیم. می گوئیم یابن الحسن کجایی کی می شود بیایی می گوئیم داد از غم جدایی خدا کند که بیایی و... در حالیکه می خواهیم زندگی خودمان را به میل خودمان داشته باشیم وامیدوار باشیم که زمان ظهور(یعنی موقع امتحان پس دادن) درست تصمیم بگیریم. در حالیکه قبلا هیچ تمرین واقعی برای پیروی کردن نداشته ایم.

مثال: فرض کنید یک نقاشی طی مدت 3 ساعت یک نقاشی زیبا می کشد. ما می توانیم دو نوع نگاه داشته باشیم.

1– میتوانیم بگوئیم آفرین به این نقاش که سریع این اثر را خلق کرد 2- می توانیم بگوئیم آفرین به این نقاش معلوم است 10 سال تمرین داشته. اساتید زیادی را شاگردی کرده. چقدر از سایر علاقه هایش گذشت کرده و به کلاس نقاشی رفته. چقدر نقاشی کشیده و خراب شده و دوباره و دوباره تا حالا شده نقاش ماهر والا بدون تمرین هیچ کسی نمیتواند با چند قلم مو و چند قوطی رنگ در این مدت کوتاه اثر با ارزش خلق کند.

حال تصور کنید امام زمان (عج) ظهور کنند و بفرمایند من هم می خواهم مانند جد بزرگوارم یک کربلا بسازم، اگر کسی میخواهد برود، برود ولی هر کس با ما باقی بماند فردا کشته خواهد شد ما چه می کنیم.

بدیهی است که این خطاست. زمان ظهور زمان تمرین نیست زمان امتحان دادن است.فراموش نکنیم اگر خورشید طلوع کند و ما از خواب بیدار شویم نمازمان قضا شده است.آیا زندگی ما تمرین گام گذاشتم جای پای امام زمان است. چشم ما، گوش ما، زبان ما، اولویت های فکری و ذهنی ما آیا تمرین امام زمانی و امام زمانی باقی ماندن است.

شما تصور کنید یک نفر اعلام کند فردا صبح زود می خواهیم مسافرت برویم چه کسانی می آیند. ممکن است یک نفر بگوید من می خواهم بیایم ولی باید لاستیک های ماشینم را عوض کنم. یکی بگوید معاینه فنی من تاریخ گذشته است. یکی بگوید باید ... اما کسی که می گوید آماده هستم و می آیم یعنی من قبلا از لاستیک ماشینم. معاینه فنی آن. از مدارک و... مطمئن بوده ام و هستم. و لذا می توانم بلافاصله بیایم. کسی که برای چند سال چک دست مردم دارد و از آنها چک دارد. کسی که حق الناس به گردن دارد. کسی که حق الله به گردن دارد و... چگونه یک شبه آماده می شود.آیا می شود یک عمر خون به دل آقا امام زمان کرد و بعد انتظار داشت یک شبه سرباز امام زمان شد.

بله حربن ریاحی یک شبه خوب شد. اما او استثناء بود ضمن اینکه زمینه توبه را هم داشت.فراموش نکنیم تمام لشکر دشمن امام حسین(ع) این فرصت را نداشتند که توبه کنند. بسیار از یاران امام حسین که شب عاشورا آقا را ترک کردند توفیق توبه یک شبه را نداشتند. لذا نمی شود تمام این مردودی ها را ندید و فقط حربن ریاحی را دید و بیهوده دلخوش بود.در باب ویژه گی های یاران امام زمان(عج) می فرمایند: زهد و پارسایی، شجاعت وصلابت، اطاعت و... می بینم هیچکدام یک شبه حاصل نمی شود. پس باید تصمیم جدی و قاطع داشته باشیم برای خوب شدن تا انشالله درزمان ظهور سرافراز باشیم و قبول نه سرافکنده و مردود.

مرگ نزدیک و ما متاسفانه غالبا در خواب غفلت هستیم. بسیاری بودند که از ما جوان تر ، سالم تر، با سواد تر، پولدار تر، با پارتی و بدون پارتی و... بودند ولی از دنیا رفته اند. چه ضمانتی هست که ما هم به همین زودی از دنیا نرویم.

فرض کن حضرت مهدی به تو ظاهر گردد

ظاهرت هست چنانی که خجالت نکشی

خانه ات لایق او هست که مهمان گردد؟

لقمه ات در خور او هست که نزدش ببری؟

پول بی شبهه و سالم ز همه داراییت

داری آنقدر که یک هدیه برایش بخری؟

حاضری گوشی همراه تو را چک بکند؟

با چنین شرط که در حافظه دستی نبری

واقفی بر عمل خویش تو بیش از دگران

می توان گفت تو را شیعه اثنی عشری؟

انشالله خداوند منان توفیق عنایت بفرماید زندگی داشته باشیم که مورد تائید آقا امام زمان قرار بگیرد

آمین یا رب العالمین