قال مولانا علی بن ابی طالب علی(ع): الناس نیام فاذا ماتوا انتبهوا

مردم خواب هستند و زمانیکه از دنیا بروند بیدار می شوند

اجازه می خواهم مطالبم را با طرح دو سوال آغاز کنم.

سوال اول: آیا بیدار شدن پس از مرگ برای ما سودی دارد؟ زمانیکه باب توبه بسته شده و امکان جبران وجود ندارد آیا متوجه شدن سودی دارد؟ زمانیکه قرآن مجید میفرماید: الیوم الْيَوْمَ نَخْتِمُ عَلَى أَفْوَاهِهِمْ وَتُكَلِّمُنَا أَيْدِيهِمْ وَتَشْهَدُ أَرْجُلُهُمْ بِمَا كَانُوا يَكْسِبُونَ آگاه شدن به درد ما می خورد؟

بدیهی است که جواب منفی است. پس این روایت چه پیام مثبت و کاربردی برای ما دارد. روایت می خواهد به ما بگوید: ای انسانها آگاه باشید که بسیاری از شما در خواب غفلت هستند. تا کی؟ تا زمان مرگ. و مراقب باشید که شما جزء آن گروه نباشید که در آن صورت قطعا جزء زیانکاران خواهید بود. یعنی بدانید و آگاه باشید این خطر جدی و تقریبا فراگیر است و بدیهی است با یک موضوع مهم و جدی باید بطور جدی و قوی برخورد کرد.

سوال دوم: چرا با مرگ بیدار می شویم؟ جدا شدن از وابستگی های مزاحم به انسان رشد می دهد، کنار رفتن پرده ها و حجاب ها و... انسان را از خواب غفلت بیدار می سازد. همانطوری که صدای گوشی موبایل در مکان ساکت شنیده می شود اما در فضایی مملو از صداهای مزاحم نمی توان صدای گوشی موبایل را شنید. همچنین صدای اذان را کسی می شنود که صدای مشتری را نشنود والا اگر غیر این بود باید همه ی مومنین بازاری موقع اذان نماز می خواندند.

زمان مرگ، زمانیکه در قبر قرار می گیرد، انسان از وابستگی های دنیا، از همه ی بستگان و از همه ی متعلقات دنیا خودش را جدا می بیند و این جدایی یک رشد هست و این رشد انسان را از خواب غفلت بیدار می کند. لذا در روایات داریم که می فرمایند: خوشا به حال کسی که به مقام" موتوا قبل ان تموتوا" برسد. یعنی به مقام جدا شدن از وابستگی ها و در نتیجه بیدار شدن از خواب غفلت برسد قبل از اینگه مرگ به سراغ او بیاید. به این داستان دقت کنید:

دوران کودکی و بازیهای بچه ها را به خاطر بیاوریم. زمانیکه در کوچه فوتبال بازی می کردیم، اینکه در آن موقع تمام هم و غم ما نتیجه بازی بود و بس . ما فقط توپ را می دیدیم و هدف مان فقط فتح دروازه ی حریف بود.

اما زمانیکه بزرگتر شدیم، در دبیرستان، سال آخر، تقریبا زمان کنکور با حقایق بزرگتری آشنا شدیم، چرا که آنروی سکه هم تقریبا خودش را به ما نشان داده بود. برای اولین بار احساس می کردیم ما بچه های یک تیم، خودمان با هم البته بصورت انفرادی مسابقه داریم. مسابقه ای بزرگتر و حساس تر، برای آینده، برای انتخاب شغل، همسر، خانه و زندگی و...و به وضوح می دیدیم.

آری زمانیکه ما با بچه های کوچه کناری مان مسابقه می دادیم، بر دوش سنگ زیربنای مسابقه آینده را نیز به دوش داشته ایم ولی متاسفانه این غفلت بود که سراسر وجود ما را فرا گرفته بود. و همه ی ما بزودی مشاهده کردیم که روزگار بنا به قابلیت هایمان به هر کدام از ما یک شغل، همسر، فرزند و مسکن و ...و در مجموع یک زندگی را هدیه کرده است، و ما نیز تمام تلاشمان این است که اگر پیروز مسابقه نیستیم، حد اقل از دیگر همکلاسی هایمان عقب نمانیم، واقعا شیطان چگونه ما را فریب داده بود. اما:

افسوس و هزاران هزار افسوس که شیطان غالبا چند قدم از ما جلوتر است. الآن که مشغول این مسابقه بزرگتر و عاقلانه تر نسبت به مسابقه قبلی می باشیم، در فکر کسب شغل بهتر، منزل بهتر و...تلاش می کنیم تا حداقل از دیگر دوستان عقب نمانیم،نیز شیطان ما را به بازی گرفته است. هنوز درس عبرت نگرفته و همچنان به توپ و دروازه خیره شده ایم. و از یاد برده ایم که این مسابقه خود نیز بازی کودکانه دیگری است که همه سرگرم آن هستیم و دوباره از یاد برده ایم که در این مسابقه نیز، سنگ زیربنای مسابقه بعدی را بدوش داریم . چگونه، با چه زبانی بگویم هنوز غافلیم.

چرا حتما باید مرگ از راه برسد. عزرائیل این ملک زیبا و مقرب الهی را جلوی دیدگان مان وحشتناک ببینیم تا متوجه شویم؟ راه نجات این است که باید قبل از رسیدن مرگ از خواب غفلت بیدار شویم. والا بعد از مرگ همه بیدار می شوند.

اگر آفتاب طلوع کند و ما از خواب بیدار شویم فایده ای ندارد و نماز قضا شده است "الناس نیام فاذا ماتوا انتبهوا" مردم خوابند پس هنگامی که می میرند از خواب غفلت بیدار می شوند.

خداوندا قبل از رسیدن مرگ و از دست رفتن فرصت جبران ما را از خواب غفلت بیدار بفرما